یه لیوان چای داغ ریختم و رفتم نشستم تو اتاق کنفرانس و از اولین پست وبلاگش تا آخریش رو خوندم
برای من یکی از وبلاگنویسایی بود که بلاگفا ازم گرفتش کسی که دوست نداشتم از دست بدمش
امروز رفتم سراغ وبلاگ قدیمی که ازش مونده تک تکِ کامنتا رو خوندم به تک تکِ وبلاگ کسایی که براش کامنت گذاشته بودن سر زدم تا دوباره پیداش کردم
بچه دار شده, چقد ذوق کردم
خدای خوبیها خودشو همسر و پسرش رو در پناهِ خودت حفظ کن.
.....
این روزا دستم به نوشتن نمیره ولی حیفم میاد این حالِ خوب رو ننویسم من به این نوشته ها احتیاج دارم, بیست سال بعد مثلا.
سرکار نرفتم موندم خونه و از مامان یاد گرفتم چطوری روح میده به خونمون چجوری گرمش میکنه
نشستیم پیازای کوچولو رو پوست گرفتیم برای ترشی پیاز, مامان هر سال ترشی پیاز رو به یادِ پدرش درست میکنه به یاد اونوقتایی که گل کلم و اقسام ترشیا نبوده و مادرش روی پیازای کوچیک سرکه و نمک میریخته برای همه ظهرهایی که همسرش سرِ زمین کشاورزی بوده و آبگوشت براش بار میذاشته.
سبزی پاک کردیمو ماکارونیی بار گذاشتیم مامان تعریف کرد از اولین باری که ماکارونی دیده و خورده
بعدش هم یه خوابِ طولانی تو آفتابِ بی جون پاییزی که تختمو گرم میکرد نه خوردن یه قهوه هولهولکی بعدِ نماز ظهر تو اداره که تا پنج عصر سرِپا باشی
بیدار که شدم مامان داشت میرفت خرید
چقد هوسِ شیر گرم کردم شیر رو ریختم تو قهوه جوش و بساط نقاشیمو پخش کردم وسط اتاقم
شیر که جوش اومد پودر کاکایو رو که به شیر اضافه کردم آهنگ سیه موی غزل شاکری تو خونه پخش میشد
دل را به مهرت وعده دادم دیدم دیوانه تر شد
گفتم حدیثِ آشنایی دیدم بیگانه تر شد
با دل نگویم دیگر این افسانه ها را
باور ندارد قصه ی مهر و وفا را
مگر تو از برایِ دل قصه ی وفا بگویی
به قصه چون شد آشنا غصه ی مرا بگویی.
امروز حال من خوبه,چراییش رو نمیدونم, شاید بخاطر اولین بارون پاییزی باشه ,شاید بخاطر طعم دمنوش و عطر بهار نارنج و گل محمدی و باد خنکی باشه که کاغذای روی میزمو تکون میده
شاید بخاطر پوشیدن لباس یقه اسکی گرمی باشه که زیر مانتوم پوشیدمو عاشقشم,شاید بخاطر سوایشرت جدیدم باشه
شاید بخاطر اس ام اس واریز حقوق باشه که هنوز ده دقیقه ازش نگذشته و ته حساب من صد تومن تا آخر ماه مونده.
شاید بخاطر گلدونای روی شوفاژه, شاید بخاطر حضور خانم حسابدار جدید و حس خوبم بهشه.
شاید بخاطر انگیزه ایه که امروز برای کار دارمه شاید بخاطر ثبت نام ترم آبان باشگاهه.
شاید لذت دیدن بخار چایی های روی میزهاست, شاید عطر سیب شسته شده و خوشگل روی میزمه
شاید لبخند خانم همکار روبه رومه.
نمیدونم این حس خوب این حس قشنگ این لبخند کشدار و مداوم امروز از چیه ولی هست.
...
یه قاشق چایخوری قهوه میریزم تو قهوه جوش و زیر اجاق رو روشن میکنم و میزارم رو شعله کوچیک و کم و میرم تا تختم رو جمع کنم,یک روز دیگه شروع شده یه هفته دیگه, یه شنبه جدید, موهامو گیس میکنمو قبل ضدآفتاب زدن وضو میگیرم, بوی قهوه که بلند میشه میرم تو آشپزخونه و پنجره رو باز میکنم و تو خنکای پاییز قهوه ام رو مزه مزه میکنم.
تا چند دقیقه دیگه باید توی جامعه ام تو تهرانم شاهد زنی باشم که هر صبح برای مسافرا اسفند دود کنه و هر صبح بوی اسفندش منو غرق خوشی میکنه و بعد عمیقا غمگینم میکنه.
باید شاهد خودخواهی خانم همکاری باشم که ساعتها با صدای بلند با تلفن شخصیش صحبت میکنه یا بدون هندزفری هایده گوش میده یا اتاق رو تاریک نگه میداره چون نور رو دوست نداره و ملاحظه بقیه هم اتاقی هاش که کار پژوهشی میکنن رو نمیکنه. و من, ما بعد از چند بار ملایم و غیرمستقیم اعلام نارضایتی کردن و نتیجه نگرفتن تصمیم گرفتیم بی حاشیه باشیم.
باید بزنم تو دل تهران و شاهد خیلی چیزها باشم شاهد رعایت نکردن صف اتوبوس شاهد سبزی فروشی پسربچه های افغان...چیزایی که روحیه شاد و مسئولیت پذیر من رو به انزوا میکشونه...
باید همه این چیزا رو بزارم پشت سرم بشینم پشت میزکارم و آروم آروم چای سبز میان روزم رو بنوشمو و کارام رو انجام بدم.
...
غروب جمعه داریم قدم میزنیم کوچه پس کوچه های این تهران پاییز زده رو...تا بریم یه کافه دنج و از کنار هم بودن و چای مدد بگیریم برای هفته جدید...
دو تا گلدون شمعدونی کوچیک و قدیمی رو تو حیاط پشتی خیلی کوچیک قناص یه خونه ای رو که توش پر از آت و آشغاله نشونم میده میگه نگاه کن تو این گوشه فراموش شده هم زندگی جریان داره زیبا نیست؟؟؟
فکر میکنم که زیبا نگاه تو به زندگیه.
این روزها من کمر بستم به آروم بودن, به تو لحظه زندگی کردن,به مدیر بودن تو همه زمینه ها
کارِ راحتی نیست حداقل برای منی که بیشتر از نصف انرژیم رو میزارم رو کنترل مشکل اضطرابم(قرار بود دیگه راجبش ننویسم)
خوشحالم حداقل میدونم مشکلی هست میدونم مشکل دقیقا چیه حتی میدونم از کجا ریشه میگیره,فقط میمونه درمان که برمیگرده به مهارتهای من ...که ندارم
ولی کسب میکنم.
اینبار نه دنبال روانشناس نمونه ام نه حتی در موردش با کسی حرف میزنم توی چند ماه گذشته خودمو موظف کردم به مثبت فکر کردن, هر روز صبح بالای دفتر برنامه نویسیم مینویسم"قضاوت ممنوع"پیش داوری ممنوع"مقایسه کردن ممنوع"
خودم رو مجبور کردم در مورد خودم مثبت فکر کنم قبل خواب به خودم یادآوری کنم که زیبا و موفقم.
به صداهای اطرافم گوش بدم و ازشون لذت ببرم. بعد بیام اینجا بنویسم "من دیروز از صدای کلاغ ها و خنکای پاییز و بوی غذاهای پیچیده تو محله های تهران لذت بردم و نگران هیچ چیز نبودم, هیچ اتفاق وحشتناکی, هیچ از دست دادنی, هیچ تپش قلبی...."
حتی یه قسمتی از دفترم نوشتم تمام حس های بد و غیرمنطقی من ریشه در اظطراب داره و واقعی نیست و هر روز صبح اینو به خودم یادآوری میکنم.
و باور کنید تاثیر داشته...این قدم های کوچیک تاثیر داشته...
اصلا از من به شما نصیحت غصه ی هر چیزی رو به موقعش بخورید,گریه هاتون رو بزارید هر وقت از دست دادید.
به پیشواز غم نرید....لطفا...لطفا.
یادم نمیاد چند هفته پیش بود شایدم چند ماه پیش...
داشتم با عجله از شرکت میزدم بیرون تا بریم فیلم کوتاه ببینیم.
مستخدم شرکت گفت خانم فلانی هندونه برش زدم سهمتون میمونه.
دو تا تیکه ی سهم هندونه ام رو گذاشته بودم تو ظرف غذام, دو تا چنگال کوچیک یه بار مصرف از جای همیشگیشون برداشته بودمو از شرکت زده بودم بیرون.
یک ساعت بعدش چهارسو بودیم,طبقه ی ششم,,,
نشسته بودیم اون بالا داشتیم خیابونارو نگاه میکردیم,خونه هارو,ماشینارو...بحثِ همیشگی سر اون خونه ای که حیاطش از اون بالا معلومه و من عاشقشم.
غر زده بودم وای خدای من تازه دوشنبه اس...
یه تیکه هندونه زدی به چنگال دادی دستم گفتی آره امروز دوشنبه اس چشم رو هم بزاری شده فردا ساعت 11 صبح, کمر هفته شکسته تموم شده.
حالا هر سه شنبه ساعت 11 صبح من تو هر موقعیتی که باشم,پشت میزم یا تو جلسه,در حال ارائه یا نوشیدن چای, تو جمع یا تنها...یه لبخند کشدار میاد رو لبم که اااااا کمر هفته شکست تموم شد.
لعنتی تو چجوری میتونی مارک بزنی به تک تکِ لحظات من؟؟؟؟؟