اولین روز بعد از رفتنت وقتی از جلوی واحد اچ آر * رد شدمو نبودی وقتی که جات خانم...با موهای بلوند و مانتوی صدری کرواتی نشسته بود همون لحظه ای که لب تاپت روشن میکرد حس بچه پنج ساله ای رو داشتم که مامان قشنگ موفرفریش گذاشته رفته و حالا باباش یه خانم مو طلایی امروزی براش آورده و میگه باید دوسش داشته باشی.
سخت بود دختر, سخت و دلگیر...
...
*HR=منابع انسانی
کتاب رو میبندم, کتاب رو میبندمو فکر میکنم که امشب وقت کتاب خوندن نیست و به جاش به خودم قول میدم فردا صبح قبل از سرکار رفتن یه شعر از سعدی مینویسمو به بُردم میچسبونم تا حفظش کنم...
یه نوافن میخورمو روی تخت دراز میکشمو چشم میدوزم به رُزهای سرخ روز عقدم که بالای کمد خشک شدند و منو از اینی که هست بیقرار و دلتنگتر میکنند.
توی آخرین مکالمه گفتم" اااا به سلامتی, سفر بخیر, التماس دعا" و نگفتم که از این همه کار کردنت در عذابم و نگفتم که به خودت فرصت نفس کشیدن بده و نگفتم که به این همه مسئولیت پذیریت افتخار میکنم و نگفتم نمیتونم راحت بخوابم وقتی الان تو مسیری و تموم شدن تایم کاری برات هیچ مفهومی نداره و نگفتم که چقد گناه داری....نگفتم چقد گناه داری ولی یجور خوبی گرم شد دلم گرم شد از تلاشت, انگیزت که چه خستگی ناپذیری...
از جمعه که نشستیم حساب کتاب کردیم که کی میتونیم اون خونه ای که نشون کردیم رو بخریم و برای آخر امسال هدف گذاری کردیم که چقد نقشه کشیدیم و دودوتا چهارتا کردیم و تصمیم خودمون رو گرفتیم و عزم کردیم که اون خونه تو بن بست رو داشته باشیمو کنار پنجره رو به کوچه اش میز کافه مریمو بزاریم و حالا تو همه همت و تلاشت رو گذاشتی دلم رو گرم میکنه...
میدونم خوب میدونم بار همه این مشکلات رو دوشِ توست منکه نمیتونم باری از دوشت بردارم ولی سعی میکنم بار اضافه نشم که باعث دلمشغولیت و دغدغه فکریت نشم که درکت کنم اگه بتونم... کاش بتونم...
قهریم
تو آشپزخونه کنار هم ایستادیمو الویه درست میکنیم, من خیارشورها رو خرد میکنم او نخودفرنگی پاک میکنه.
یهو دستمو میگیره میگه مریم بیا, ساکت دنبالش راه میفتم, میریم بالاسر اون گلدونه که گُلش خشک شده خاکش مونده, میگه بیا اینو بکاریم مشتش رو که باز میکنه یه دونه نخودفرنگی توشه...
صدای پرنده ها میاد قبلترها هیچوقت به صدای قشنگ پرنده های دم صبح توجه نکرده بودم قبلترها همیشه دانش آموز و دانشجو بودمو پر از استرسای الکی...
اینروزها هم کم استرس نیستند ولی خب آدما که بزرگ میشن یاد میگیرن کنار همه اضطرابها, مشکلات و دغدغه ها از خوشیها و زیبایی ها هم لذت ببرن.
حالا هم دراز کشیدم پایین تخت, به صدای پرنده ها گوش میدمو فکر میکنم
به دیروز فکر میکنم ساعت ده شب سر سفره شام عمه میگه مریم تو چرا با مانتو نشستی؟ تازه رسیدم درگیر شغلم بودم و بعدش هم یکسری بدوبدوهای شخصی
به امروز فکر میکنم به کار و کلاس هشت شب
به جمعه ای که تماما پُره و به شنبه ای که بعد از کار اونروز هم تا ده شب همایش هستم.
قرار بود زندگیم انقد بدوبدو نباشه نمیشه انگار, فقط بابد یادم باشه تو این زندگی شلوغ یادم نره کتاب بخونم یادم نره نقاشی رو, یادم نره هدف تعدد کتاب خوندن نیست هدف رُشده , هدف یادگیریه.
....
حواست هست مریم؟ هدف رُشده, هدف یادگیریه.
پ ن: نمیشود که اینجا نباشد مهمان هر دو خانه ام باشید.