روزهای دختری با دستبند پروانه ای....

نشستم توی ورکشاپ، خنکترین جایی که در این مجموعه وجود داره و حس نمیکنی که داری دم میکشی، با یه لیوان چای تازه دم و لیست کارهایی که باید انجام بشن و کمردردی که خوب دارم باهاش انس میگیرم.

امروز مادرم مهمون داره، لیلا خانوم که خانوم خوش برخورد و خنده رو همسایه اس میان که با هم پنبه های داخل بالش ها رو جدا کنند یا یه همچین کاری.

دوست داشتم کنارشون بودم، امروز صبح که روسری طوسی تیره رو رو مانتو طوسی روشن پوشیدم، ساعت و حلقه ام رو دستم کردمو عطر معمولیم رو روی مچ دستم پاشیدم به این فکر کردم که دوست دارم دختر خونه نشینی باشم که با دامنای بلند رنگارنگ چین چینی دور همسایه ها میپلکه پنبه ای جدا میکنه، سبزی ای پاک میکنه، چای خوشرنگ تو فنجونای کمرباریک جهیزیه مامان میریزه یا همین دختری باشم که صبح به صبح ضد آفتاب میزنه، روسریش رو مرتب میکنه تا خودش رو به مترو فلان ساعت برسونه یه کارمند معمولی ولی موفق...

راستش به جرات و یقین نمیتونم بگم اولی یا دومی، روحم یکجوری بین هر دو گیر کرده، هر دو رو همزمان میخوام، همزمان و در نهایت کمال، امان از این روح کمال طلب....

بگذریم.

دوست دارم اینروزها بیشتر بنویسم انقدر ننوشتم که همون روزانه نویسی هم فراموشم شده، البته خستگی هم مجال نمیده.

زندگی شکل سابق یکنواختش رو داره، هر روز میرم سرکار، لب تاپم رو میزنم زیربغلمو یه گوشه ای به کارام مشغول میشم، گهگاهی نقاشی میکشم، کتاب میخونم، با همسرم برای آینده برنامه میریزیم، هفته ای دو بار برای بهبود کمردردم حرکات کششی انجام میدم، هفته ای یکبار قسمتی از شاهنامه رو میخونمو شبها و روزهای سی سالگی یکی از پی دیگری رد میشن.

از اینروزها همینها رو دارم که بگم، که نخستین ماههای دهه چهارم با دلتنگی شدید دائمیم برای همسرم و پریزاد میگذره، که تو قسمت مدتیشن آخر ورزشم با همه جود از خدا میخوام که سروسامون گرفتنمون رو سهل کنه که مثل همیشه دستای مارو تو دستاش بگیره.

که دارم کتاب شوهر آهو خانوم رو میخونمو که برای تولد همسرم یه نقاشی از شاملو کشیدم کاری که خیلی وقت بود بهش قول داده بودم که خوشبختِ خوشبختِ خوشبختم و شکر.