همه غمهای جهان هیچ اثر می نکند در من از بس که به دیدار عزیزت شادم...

کلی کار هست که باید انجامشون بدم, لیستشون رو چسبوندم به دیوار روبه روم ولی انگار تا ننویسم دستم به شروعشون نمیره...

اینروزها حالم خوب است, حقوقمان را نمیدهند, خانه پیدا نکردیم و هر روز صبح برای اینکه بتوانم کارهایم را انجام دهم یک ژلوفن رو به سختی قورت میدم و پای میزم میشینم, همسرم هم تمام وقت کار میکند پریشب ساعت پنج صبح که از درد بیدار شدم همسرم دو ساعتی میشد که رفته بود...

میتوانستم تصور کنم که بی صدا بیدار شده آماده شده قبل رفتن گونه ام را بوسیده...

به خودم که میام دختری هستم که خم شده تا از کشوی قرصها مُسکن قوی پیدا کنه و دستش گونه اش را لمس میکند, درست آنجایی که گرمتر و تبدار است...

ولی حالم خوب است خوب که نه عالی است...با همسرم تو باغ کتاب چرخ میخوریم و کتابهای مناسب کودک و نوجوان میخریم, چقدر همسرم ادبیات کودک و نوجوان را دوست دارد چقدر دلش میخواست میتوانست برای ادبیات و تئاتر کودکان این سرزمین کاری بکند برای قلم این سرزمین...ولی خب تئاتر و ادبیات که برایش نان و آب نمیشود, میشود؟ قسطهای سنگین هر ماه و خرج زندگی نمیشود, و صد حیف از قلم این مرد...

از حال خوشم دور نشویم از چرخ خوردن توی باغ کتاب, از پرنده چوبی خیلی کوچکی که برایم سوغات آورده, از فدای سرت گفتنهایش بعد از هر اشتباه و گیج بازی ام,

 از دستهایم که پتوس و حُسن یوسف قلمه میزنند, نقاشی های زشتی میکشند که یارم میگوید بی نظیرند...

اصلا از نقاشیهایم بگویم که بدترینشان را هم قاب میکند...

از اولین باری که به اتاقش رفتم و از دیدن همه نقاشیهای قاب شده ترم اولم روی دیوار اتاقش جا خوردم, همانهایی که بعد از هر کلاس با حرص پرت میکردم روی صندلی عقب ماشین که نه من نقاش نمیشم...

از کتاب بیوه کشی که تمامش کردم, به اولین کتابی که به اسم قشنگ پریزادم امضا شد, به سی دی نمایشنامه غمنامه فریدون که برایش خریدم, سمبوسه هایی که توی حیاط خانه پدری اش خوردیم...

حالم خوب و دلم گرم است وکاش قدر بدانم و سپاسگزار باشم کاش...