خوب نگاه کردن و در لحظه بودن و ذخیره کردن تصاویر اون لحظه عزیز تو ذهنم راهِ حلِ جدیدم برای فرار از موقعیتهاییه که دوسشون ندارم که اذیتم میکنن که نمیخوام اون لحظه تو اون موقعیت و فضا باشم...
اولین بار تو سفر بهش رسیدم, تو سوییت اجاره ای کنار همسرم در تاریکی مطلق دراز کشیده بودم, همسرم بعد از ساعتها رانندگی خواب بود و آروم و منظم نفس میکشید درحالیکه من رو محکم بغل کرده بود تا سردم نشه...چشمام رو بستم و صدای نفس کشیدنش وگرمای آغوشش رو خوب به ذهنم سپردم...
حالا تو هر موقعیتی که برام دوست نداشتنیه...وقتی میخوام بخوابم و خونه پر از صداست...وقتی همسایه تعمیرات داره...وقتی اضطرابهای بی پایه و اساس دوباره میان سراغم...چشمام رو میبندم فکر میکنم تو یه روستای سرد مرزی کنارش خوابیدمو به صدای نفسهاش گوش میدم...بعد آروم میشم...بعد صداهای محیط محو میشن...بعد خوابم میبره...
...
نزدیکِ اذانه, با خواهرم و پریزاد برای افطار بابا نون سنگک تازه و گرم گرفتیمو یواش یواش داریم برمیگردیم خونه, خوب نگاه میکنم سنگک داغ تو دستمه...یه نون اضافه برای همسایه کم سال بغلی که یه نوزاد شیرین داره...یه تیکه نون دست پریزاد که توی کالسکه اش نشسته و با چشمای قشنگ کنجکاوش همه جارو نگاه میکنه و خواهرم پایین شلوارش رو تا کرده تا پاهای کوچولوش ویتامین دی جذب کنند...
خوب نگاه میکنم... من...خواهرم...پریزاد...عطر نان...لحظات عزیز پیش از اذان...نسیم...
خوب نگاه میکنم...خوب حفظ میکنم
...
و هزار مثال دیگه که تو زندگی جریان داره که سرسری ازشون میگذریم که دارم تمرین میکنم که دارم یاد میگیرم انقد راحت نگذرم از کنارشون...که نجات دهنده همین لحظاتند...
- ۹۷/۰۳/۲۶
